Medycyna ortomolekularna

Medycyna ortomolekularna

Medycyna ortomolekularna to forma medycyny alternatywnej, której celem jest profilaktyka i wspomaganie konwencjonalnych sposobów leczenia poprzez suplementację różnych składników (m.in. witamin, pierwiastków śladowych) w wysokich dawkach. Posiada ona wieloletnią tradycję choć sam termin nie jest stosowany zbyt powszechnie. Dlatego być może część z nas nie wie, że zamierza stosować lub jest w trakcie stosowania zasad medycyny ortomolekularnej. Sprawdźmy, co konkretnie kryje się pod tym terminem i jaka jest historia medycyny ortomolekularnej.

Historia medycyny ortomolekularnej

Swoją nazwę, medycyna ortomolekularna zawdzięcza dwóm greckim słowom - „ortho”, czyli poprawny oraz „molecule”, czyli cząsteczka. Po raz pierwszy termin ten został użyty w 1968 roku przez dwukrotnego laureata Nagrody Nobla – Linusa Paulinga. Pojawił się wtedy na łamach czasopisma „Science” w głośnym artykule zatytułowanym „Psychologia ortomolekularna”. Linus Pauling odkrył, że aby nasz organizm funkcjonował w sposób prawidłowy, powinniśmy dostarczyć mu niezbędnych witamin oraz mikroelementów. Pozwala to na zachowanie niezbędnej równowagi i wzmocnienie układu immunologicznego, co w dłuższej perspektywie może pomóc nam uniknąć różnych chorób. Od czasu tego odkrycia, rosło zainteresowanie znaczeniem poszczególnych składników w profilaktyce i leczeniu chorób. Choć wiele produktów stosowanych było intuicyjnie przez dziesiątki lat, to po odkryciu Linusa Paulinga świadomość dotycząca znaczenia konkretnych składników dla funkcjonowania naszego organizmu zaczęła rosnąć. 

Czym jest medycyna ortomolekularna?

Medycyna ortomolekularna nazywana jest również uzupełniającą lub komplementarną. Najogólniej mówiąc, jest to sposób leczenia, który opiera się na terapeutycznym zastosowaniu witamin, składników mineralnych, aminokwasów, kwasów tłuszczowych czy pierwiastków śladowych w wysokich dawkach. Koncepcja medycyny ortomolekularnej oparta jest na idei optymalnego środowiska odżywczego w organizmie. Zgodnie z nią, choroby wynikają z braku równowagi w tym środowisku, a ich profilaktyka i leczenie powinny polegać na przywróceniu niezbędnej równowagi. Medycyna ortomolekularna zajmuje się również badaniem stężenia poszczególnych składników we krwi, a także interakcji jakie zachodzą pomiędzy poszczególnymi cząstkami. Osoby stosujące medycynę ortomolekularną podkreślają, że leczenie powinno przebiegać w oparciu o „indywidualną biochemię” danej osoby. Medycyna ortomolekularna znajduje zastosowanie w profilaktyce różnych chorób i stosowana jest, m.in. w celu wzmocnienia odporności. W Polsce, najczęściej zalecana jest w chorobach układu sercowo-naczyniowego, chorobach autoimmunologicznych, a także w chorobie Alzheimera i Parkinsona. Stosuje się ją również w przebiegu różnych infekcji wirusowych, stanach zapalnych, a także w przypadku długotrwałej antybiotykoterapii. Medycyna ortomolekularna znajduje zastosowanie także u osób w okresie rekonwalescencji, a jej celem jest w tym przypadku szybsza regeneracja organizmu. 

Wybrane źródła:

Bender Dawida (2003). Nutritional Biochemistry witamin (druga red.). Cambridge; New York: Cambridge University Press . p. 230. ISBN 0-521-80388-8 . OCLC  50948594.

Cassileth Barrie R (1998). Medycyny alternatywnej Handbook: kompletny podręcznik do alternatywnych i uzupełniających metod leczenia . New York: WW Norton . ISBN 0-393-04566-8 . OCLC  36727947.